امروز برای اولین بر رفتم توی بلاگی که برای آزادی تو ساختند نامه‌ها را از اوین خواندم اول گریستم بعد خندیدم
من هم مثل توام با این تفاوت که روز ۲۵ خرداد در شیراز بودم مادرم زنگ زد گفت برو دنبال خواهرت که رفته رهپیمأی
زنگ زدم گوشیش جواب داد گفتم همین الان بیا خونه زد زیر گریه و با بغض گفت تو میدونی ما اینجا چی کشیدیم
حالا که شهید دادیم محال برگردم گوشی را که قطع کردم رفتم تو فکر حرفش یه خانم اونم خواهرم داشت بهم چی میگفت؟حرکت کردم رفتم وقتی رسیدم به میدان دانشجو شیراز وای که چه جهنمی بود همه‌جا پر از دود و آتش و...
رفتم بسمت میدان ارم اول کوی دانشجو ۴۰ ۵۰ نفر داشتن فرار میکردن و بسیجیها هم دنبال اونا منم باهاشون قاطی شدم و رفتیم توی کوه دانشگاه اونجا سر بالایی بود و خانمها که تعدادشان از آقایون بیشتر بود نمیتونستن با سرعت برن بالا یه لحظه دیدیم که ما از اونا جلوتر هستیم و لباس شخصیها دارن بهشون میرسن
با ۲ سه نفر برگشتیم و ورفتیم وسط ۲۰ تا لباس شخصی خردیم و زدیم ولی بیشتر کتک خردیم و هر ۳تأیمون رو بردن ولی فکر کنم خانمها فرار کردن رفتن توی خونه مردم خلاصه مارو با هزارتا کتک و ناسزا بردن توی ون از همه جاش بدتر لحظه‌ای بود که یه اسپرهٔ فلفل توی وان دربست خالی کردن
خلاصه از داستان خودم بگذریم و بعدها می‌خوام توی یه بلاگ همه خاطراتم رو بنویسم
اما عاطفه جان شجاعت شما زنان باعث شد که من بتوانم ۲ ماه زجر وشکنجه رو تحمل کنم با این که اون روز تو را نمیشناختم ولی شجأعت امسال شما را که دیدم فهمیدم که اینبار دیگه ما تنها نیستیم پس بدون که دیوارهای زندان اونقدر بلند نیستن که بتوانن آرزوهای ما رو در خودشون نگاه دارن و آرزوهای ما کافیست که حتی کوچکترین راه رو واسه اوج گرفتن پیدا کنن حتی به اندازه همون سهم تو از آسمان
راستی خواهرم هنوزم توی همه رهپیمأی‌ها شرکت می‌کنه تازه با وسایل امداد برای کمک به مجروهان و به من میگه این راه ماست و با زندان و شکنجه هرکدام از ما هزاران نفر دیگر جای ما رو پر میکنند
سینا
من هم مثل توام با این تفاوت که روز ۲۵ خرداد در شیراز بودم مادرم زنگ زد گفت برو دنبال خواهرت که رفته رهپیمأی
زنگ زدم گوشیش جواب داد گفتم همین الان بیا خونه زد زیر گریه و با بغض گفت تو میدونی ما اینجا چی کشیدیم
حالا که شهید دادیم محال برگردم گوشی را که قطع کردم رفتم تو فکر حرفش یه خانم اونم خواهرم داشت بهم چی میگفت؟حرکت کردم رفتم وقتی رسیدم به میدان دانشجو شیراز وای که چه جهنمی بود همه‌جا پر از دود و آتش و...
رفتم بسمت میدان ارم اول کوی دانشجو ۴۰ ۵۰ نفر داشتن فرار میکردن و بسیجیها هم دنبال اونا منم باهاشون قاطی شدم و رفتیم توی کوه دانشگاه اونجا سر بالایی بود و خانمها که تعدادشان از آقایون بیشتر بود نمیتونستن با سرعت برن بالا یه لحظه دیدیم که ما از اونا جلوتر هستیم و لباس شخصیها دارن بهشون میرسن
با ۲ سه نفر برگشتیم و ورفتیم وسط ۲۰ تا لباس شخصی خردیم و زدیم ولی بیشتر کتک خردیم و هر ۳تأیمون رو بردن ولی فکر کنم خانمها فرار کردن رفتن توی خونه مردم خلاصه مارو با هزارتا کتک و ناسزا بردن توی ون از همه جاش بدتر لحظه‌ای بود که یه اسپرهٔ فلفل توی وان دربست خالی کردن
خلاصه از داستان خودم بگذریم و بعدها می‌خوام توی یه بلاگ همه خاطراتم رو بنویسم
اما عاطفه جان شجاعت شما زنان باعث شد که من بتوانم ۲ ماه زجر وشکنجه رو تحمل کنم با این که اون روز تو را نمیشناختم ولی شجأعت امسال شما را که دیدم فهمیدم که اینبار دیگه ما تنها نیستیم پس بدون که دیوارهای زندان اونقدر بلند نیستن که بتوانن آرزوهای ما رو در خودشون نگاه دارن و آرزوهای ما کافیست که حتی کوچکترین راه رو واسه اوج گرفتن پیدا کنن حتی به اندازه همون سهم تو از آسمان
راستی خواهرم هنوزم توی همه رهپیمأی‌ها شرکت می‌کنه تازه با وسایل امداد برای کمک به مجروهان و به من میگه این راه ماست و با زندان و شکنجه هرکدام از ما هزاران نفر دیگر جای ما رو پر میکنند
سینا
0 نظرات:
ارسال یک نظر