من عاطفه ام - 67


نو روزی بی تو !


* * *


هوا ی خا نه سنگین است وافسرده ا ست !


گلی بی آ ب درگلد ا ن روی میز پژمرده ا ست


صدا ی بوسه یا موج طنین خند ه ای مرده ا ست


غبا رآینه پوشیده راه جلو ها ی پا ک را برخویش


چراغ سقف لرزا ن ا ست از تشویش


ورق ها ی کتا بی نیمه بازاست


منتظر د ست آ شنا ئی را


نشسته گربه شیطا ن نا آرام وبازیگوش


کنار پنجره بیحوصله ، اند و هگین خا موش


سراپا پرده و دیواروایوا ن گوش


که شا ید بشنوند ازخا نه گلبا نگ صدا ئی را


ویا برسنگفرش کوچه ریزد پرتو فا نوس


به همراه نفسها ی شتا ب آ لود دلبند ی


که جا ن را می شکو فا ند زرستا خیز لبخند ی


نفس را میفشا رد لحظه های حسرت وافسوس


که با آ ن یا د ، آرام وقراری دلنشین با شد


نوازشها ی دستی نا زنین باشد


چه آزاریست درزند ان !


چه آزاریست درزند ا ن ، درشب نوروز !


< محمد زهری >


بهزاد . نوروز : 1389


1 نظرات:

ناشناس گفت...

زنده باد