نو روزی بی تو !
* * *
هوا ی خا نه سنگین است وافسرده ا ست !
گلی بی آ ب درگلد ا ن روی میز پژمرده ا ست
صدا ی بوسه یا موج طنین خند ه ای مرده ا ست
غبا رآینه پوشیده راه جلو ها ی پا ک را برخویش
چراغ سقف لرزا ن ا ست از تشویش
ورق ها ی کتا بی نیمه بازاست
منتظر د ست آ شنا ئی را
نشسته گربه شیطا ن نا آرام وبازیگوش
کنار پنجره بیحوصله ، اند و هگین خا موش
سراپا پرده و دیواروایوا ن گوش
که شا ید بشنوند ازخا نه گلبا نگ صدا ئی را
ویا برسنگفرش کوچه ریزد پرتو فا نوس
به همراه نفسها ی شتا ب آ لود دلبند ی
که جا ن را می شکو فا ند زرستا خیز لبخند ی
نفس را میفشا رد لحظه های حسرت وافسوس
که با آ ن یا د ، آرام وقراری دلنشین با شد
نوازشها ی دستی نا زنین باشد
چه آزاریست درزند ان !
چه آزاریست درزند ا ن ، درشب نوروز !
< محمد زهری >
بهزاد . نوروز : 1389
1 نظرات:
زنده باد
ارسال یک نظر